W dniu 18 maja 2022 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie o sygn. T-256/21, dotyczącej skargi na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 marca 2021 r. w sprawie unieważnienia prawa do wzoru wspólnotowego w postaci „krzesła do gier komputerowych”.
Wzór wspólnotowy to taki wzór przemysłowy, którego ochrona rozciąga się na terytorium wszystkich państw Unii Europejskiej.
Domator24.com Paweł Nowak, w lipcu 2016 roku zgłosił do rejestracji wzór wspólnotowy, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 roku. Wzór zarejestrowano w sierpniu 2016 roku.
Następnie w lutym 2019 roku do EUIPO wpłynął wniosek o unieważnienie prawa do wzoru na podstawie art. 52 w zw. z art. 25 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia 6/2002. Na poparcie wniosku wskazano artykuł pt. „What is the best PC/Desk Gaming Chair 2015? Ultimate Guide to the best PC Gaming Chair”. Opublikowany na anglojęzycznej stronie internetowej, stanowił ranking najlepszych foteli do gier komputerowych w 2015 roku. Artykuł opatrzony był zdjęciem fotela podobnego do tego posługującego się wzorem wspólnotowym. Wnioskodawcy wskazywali na tej podstawie, iż zarejestrowany wzór nie był nowy, stąd nie mógł podlegać ochronie. W kwietniu 2020 roku EUIPO unieważniło wzór zgodnie z żądaniem.
W odniesieniu do pierwszego z zarzutów, głównym zakresem procedowania TSUE było stwierdzenie, na ile zrzut ekranu ze strony internetowej może stanowić wiarygodne źródło dowodowe. Trybunał, opierając się między innymi na wyroku w sprawie JMS Sports sp. z o.o. vs. EUIPO/Inter-vion S.A. (T-823/19), orzekł, że zrzut ekranu ze wskazaniem adresu strony internetowej – chociażby ta strona już nie istniała – z powodzeniem może stanowić źródło dowodowe w zakresie, w jakim ukazuje brak nowości zarejestrowanego wzoru wspólnotowego. Ewentualna utrata mocy takiego dowodu mogłaby nastąpić z inicjatywy skarżącego i wykazaniu zakresu, w jakim zrzut ekranu został zmieniony bądź zmanipulowany.
Trybunał przytoczył także treść orzeczenia w sprawie Bayer/EUIPO vs. Uni-Pharma T-261/17 odnosząc się do konieczności analizy źródła dowodowego w kontekście jego pochodzenia, sposobu ujawnienia czy innych okoliczności, które mogłyby taki dowód osłabić bądź obalić.
Ponadto TSUE pochylił się nad kwestią możliwości zapoznania się z wcześniejszym udostępnieniem wzoru przez środowiska wyspecjalizowane, odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż nie było to możliwe z uwagi na udostępnienie materiałów na stronach skierowanych do odbiorcy amerykańskiego. Orzekł jednak, iż skarżący nie podołał wykazaniu, by środowiska wyspecjalizowane w sektorze gier wideo nie mogły – w ramach zwykłego toku prowadzenia spraw – dowiedzieć się o istnieniu przedmiotowego opracowania.
W następnej kolejności TSUE odniósł się do zarzutu błędnego stwierdzenia, iż zakwestionowany wzór nie ma indywidualnego charakteru. W tym przypadku także zwrócono uwagę na brak inicjatywy po stronie skarżącego, który nie określił na jakich podstawach prezentowany przez niego produkt stanowić miał odrębną podkategorię produktu znanego jako „krzesło do gier komputerowych”. Nawet przy przyjęciu, iż przedmiot rejestracji nazwany zostałby „fotelem” w miejsce „krzesła”, to nie zmienia to identycznych funkcji użytkowych takich mebli.
Jednocześnie w ocenie Trybunału, wzór zakwestionowany oraz wzór wcześniejszy wywołują takie samo całościowe wrażenie na poinformowanym użytkowniku. Różnice pomiędzy tymi wzorami „nie są wystarczające, by wywrzeć inne całościowe wrażenie, kiedy nie są wystarczająco uwydatnione, aby w odczuciu poinformowanego użytkownika odróżnić dane produkty lub aby zrównoważyć stwierdzone podobieństwa wzorów”.
Posiłkując się powyższą argumentacją, TSUE oddalił skargę.
Mając na uwadze przytoczone w uzasadnieniu wyroki TSUE w sprawach podobnych trudno stwierdzić, by przedstawiona argumentacja Trybunału była zaskakująca w jakimkolwiek zakresie. Należy jednak rozważyć, w którym momencie analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przestaje stanowić analizę swobodną, a zaczyna być analizą dowolną. Aktualne pozostaje też pytanie, na ile Sąd ma kompetencje i możliwości weryfikacji wiarygodności przedstawionych przez stronę dowodów.
Pytaniem pozostaje również, w jaki sposób skarżący mógłby wykazać ewentualną manipulację dowodami w przypadku, w którym zapoznaje się jedynie z kopią dowodu przedstawioną przez stronę, z uwagi na usunięcie z witryny internetowej artykułu źródłowego.
Autorka:
Weronika Barbara Bartkowiak
Aplikant radcowski w Kancelarii Prawnej ANSWER Wojciechowski i Partnerzy.
Konto: 30 1600 1404 1843 4058 0000 0001
Biuro Poznań
ul. Libelta 29A/4
61-707 Poznań
E-mail: kancelaria@answer.com.pl
