Narażenie pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo to jedno z najbardziej typowych przestępstw, w związku z którym członkowie personelu medycznego mogą ponosić odpowiedzialność karną. Przestępstwo to zostało opisane w art. 160 kodeksu karnego, a najczęstszą podstawą do jego stosowania wobec przedstawicieli służby zdrowia jest paragraf drugi odnoszący się do ich roli jako gwarantów bezpieczeństwa pacjenta. 

Gwarant popełnia przestępstwo narażenia na niebezpieczeństwo, nie tylko wówczas, jeśli spowoduje sytuację, w której podopieczny nagle znajdzie się w położeniu grożącym mu bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia (np. pielęgniarka poda pacjentowi zupełnie niewskazaną dawkę leku lub lekarz zostawi ciało obce wewnątrz pacjenta i zakończy operację), ale również w sytuacji, gdy to zagrożenie już istnieje, a gwarant nie uchyli, nie cofnie, nie zatrzyma lub nie zmniejszy poziomu tego niebezpieczeństwa (np. nie poda wymaganego leku, nie przeprowadzi wymaganego badania lub nie wykona cesarskiego cięcia we właściwym czasie).